Strona:PL Edward Nowakowski-Mowa żałobna podczas pogrzebu ś. p. ks. Teodora Rogozińskiego kanonika H. i podkustosza, w kościele katedralnym krakowskim.pdf/4

Ta strona została uwierzytelniona.
MOWA ŻAŁOBNA
podczas pogrzebu
ś. p. X. TEODORA ROGOZIŃSKIEGO
Kanonika h. i Podkustosza, w kościele katedralnym krakowskim
miana przez X. Wacława, Kapucyna
dnia 24 lipca 1896 r.
separator poziomy
Gonitwem dobrą odprawił, zawodum dokonał, wiarem zachował, naostatek zgotowany mi jest wieniec sprawiedliwości, który mi odda Pan Sędzia Sprawiedliwy.
(Tymot. II, 8).
I.

Ludzie żyjący wedle zasad tego świata, widzą tylko chwilę obecną życia doczesnego, i w pomyślności doczesnej na ziemi cały cel swego istnienia zakładają. Na przyszłość zwykle zarzucają zasłonę, bo nie chcą, nie lubią myśleć o przyszłości — o końcu życia, o śmierci, i mającej nastąpić wieczności. I żyją tak jakby nigdy nie mieli umierać, jakby nigdy dla nich nie było wieczności zagrobowej. I dlatego nie pojmują ani znaczenia tego życia ani swego przeznaczenia, i nieoceniają należycie i nie korzystają z tych środków, które im zapewnić mogą i tu na ziemi błogosławieństwo Boskie i zbawienie wieczne. I stąd wszelkie cierpienia, wszelkie dolegliwości i przeciwności uważają za niezasłużone największe nieszczęście.