Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/170

 Eli tymczasem, opuściwszy apartament pani domu, spotkał się u stóp krętych wschodków z idącym naprzeciw niemu Efroimem. Żydzi spojrzeli na siebie i błyskawiczne uśmiechy przeleciały im po ustach. Wnet jednak stali się poważnymi bardzo i zwolna krocząc wązką ścieżyną ku folwarcznym zabudowaniom, zamieniali zcicha tylko wymawiane słowa.
 — No cóż?.. zapytał Eli.
 — A Cóż? odpowiedział Efroim. Powiedział że pomyśli i z matką pogada.... Kazał poczekać u Josiela. A ona?
 — Ona? poszła pogadać z synem.... zkąd tobie, Efroim, przyszły na myśl te konie?
 — A zkąd tobie przyszło na myśl do niéj iść?
 Eli skinął głową.
 — Nu, rzekł, już ja ją dobrze znam, a ty jego piérwszy raz dziś widział.
 Efroim ukazał znowu w szybkim uśmiéchu białe zęby.
 — Ja dziś z nim piérwszy raz gadał, ale ja na niego dawno już patrzę, a dziś, jak zblizka popatrzyłem.... no....
 Przerwał sobie i po chwili dodał:
 — Na nich trzeba tylko dobrze popatrzyć, a potém to już tylko....
 Uczynił taki ruch palcem i, jakby miał pochwycić cóś w powietrzu i umilkł.
 Eli pokiwał głową.
 — Głupie ludzie! rzekł.
 — A jakie pyszne! aj, aj! z ironią dodał Efroim!
 — A czemu oni nie mają być pyszne? hörste, wymówił Eli i zatrzymując się nagle, dodał: sieh!
 Z ostatnim wyrazem rękę przed siebie wyciągnął i wielki krąg w powietrzu nią zakréślił, jakby wskazując liczne otaczające przedmioty.