Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/181

 Ostatnie słowa uroczystym głosem wyrzekła i wskazujący palec prawéj ręki w górę podniosła. Konrad lewą jéj rękę do ust przycisnął.
 — Dziękuję mamie, rzekł. Mam nadzieję że błogosławieństwo to uratuje mię od wszystkiego złego.
 — Uratuje, kochanku, z pewnością uratuje!
 Po tych wyrazach matka i syn wydobyli się z wzajemnego uścisku. Oboje mieli łzy rozczulenia w oczach.
 Nastąpiła chwila milczenia. Konrad chodził znowu po pokoju, a pani Malwina chowała piéniądze do szkatułeczki. Konrad westchnął głośno.
 — Jestem trochę niespokojny, rzekł.
 — A czego? kochaneczku, zapytała matka.
 — O interesa te... niech ich diabli...
 — Nie mów mi tylko nic o interesach, kochanku. Co tam za interesa? jakie interesa?..,
 — Ale bo widzi mama.... może być kiedyś źle...
 — Co źle? nie wierz w to ani trochę. Słuchaj tylko matki, która chce twego szczęścia.
 — Więc cóż mam czynić?
 — Staraj się o kuzynkę, staraj się...
 — O Lilę?
 — A tak, o Lilę.
 — Ależ to jeszcze dziecko.
 — Nie wierz w to ani trochę. Za rok będzie dorosłą panną. Kajetan pewno jéj testamentem summę posagową zapewni, a zresztą i bracia jéj nie skrzywdzą.... Kamil... no nie wiem.. wiész że życzę sobie aby się z Różą naszą ożenił... a Mieczysław znasz go... avec ses sentiments chévaleresques, siostry nie skrzywdzi.