Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/185

 — Zaczekaj trochę, panie Szyłło, rzekł po chwili i śpiesznie wyszedłszy z sali, szerokiemi krokami ku pokojom matki podążył.
 — Mamo! zaczął, wchodząc do składu drobiazgów, ten Szyłło dopomina się o swoje piéniądze... jak Boga kocham ma racyą.. Dziesięć lat już mu kapitał trzymamy... Nie wiem sam co to takiego, ale mi człowieka tego żal.... chciałbym mu oddać!
 — A to oddaj mu, duszo moja, oddaj, kiedy chcesz! albo ja ci zabraniam oddać? zawołała pani Malwina, która mowy syna wysłuchała z widoczną niecierpliwością.
 Konrad széroko oczy roztworzył.
 — Jakże ja oddam, rzekł, kiedy nie mam piéniędzy? Mama najlepiéj wié, że nie mam.
 — To nie oddawaj, duszo moja, odparła matka, nie oddawaj i powiédz mu żeby sobie pojechał.
 — Wstyd to trochę, jak Boga kocham, ciszéj zauważył syn.
 Pani Malwina ołóweczkiem w srébro oprawnym cóś na kawałku papiéru kreśliła.
 — Sztuka weby najcieńszéj... szeptała, aksamit dla Róży... biureczko z różanego drzewa... dywaników cztéry..
 Układała regestrzyk sprawunków do Królewca.
 — Mamo! rzekł Konrad.
 — A co tam? kochaneczku, dystrakcyą mi robisz...
 — Możeby te tysiąc rubli, które mama wzięła na nowe meble i wynajęcie mieszkania w N., oddać tymczasem Szylle...
 Przerwało mu poruszenie się nagłe pani Malwiny z kanapki.
 — Koniu! zawołała, rękami trzęsąc, nie mów ty mi o interesach ani słowa! Podaj mi ze stoliczka flakon z tualetowym octem i idź sobie precz!