Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/232

 — Jak się masz, Ignasiu? rzekła młoda dziewczyna, wysuwając z zarękawka rękę.
 Młody człowiek serdecznie dłoń jéj uścisnął.
 — Do nas jedziesz? zapytał.
 — Do was, Ignasiu.
 — Na długo?
 — Nie wiem.
 — To i dobrze. Tęskno już nam wszystkim za tobą. Dłużéj może trochę zabawisz, niż zwykle....
 — A ty, Ignasiu, dokąd idziesz tak wcześnie i w taką słotę?
 — Czyż nie wiesz? jak zwykle do biura.
 — Jesteś więc zawsze kancelistą?
 — A naturalnie, od lat sześciu.
 — I zawsze nieetatowym?
 — A naturalnie, alboż może być inaczéj?
 — Czy przynajmniéj zwiększono ci płacę?... Dwa lata temu, gdym tu była, otrzymywałeś tak mało...
 Młody człowiek uśmiechnął się pod ładnym, płowym wąsikiem, niezbyt wesoło.
 — Zwiększono, rzekł. Biorę teraz po osiem rubli na miesiąc... Starczy mi to na obuwie i na jaki taki surdut... O reszcie, jak i dawniéj, myśli ojciec.
 — Stryjowi zawsze powodzi się nieosobliwie? szepnęła Michalina.
 — A nieosobliwie, odparł Ignaś. Najlepsze interesa idą do Rzęskiego i do Dmuchowicza. Ojciec ma same drobnostki, a i tych jeszcze szukać musi. Przytém gromada nas jest w domu....
 Smutek okazał się na twarzy i zadźwięczał w głosie młodego człowieka. Michalina patrzyła na niego z przywiązaniem.