Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/235

panie powstały z fotelów, pani Augustynowa jęła się zatrzymywać gości.
 — Jeszcze chwilkę, pani asesorowo! pani sekretarzowo! kochana panno Julianno! pani Janowo! jeszcze chwilkę posiedźcie! Nie dzwonili jeszcze na wotywę.
 — Nie można, nie można, trzeba iść! My sobie po obiedzie do pani sowietnikowéj na gawędkę znowu podejdziem.
 — Przyjdźcie! przyjdźcie panie! Człowiek jak pogawędzi sobie trochę, to mu jakoś lżéj na sercu i dzień prędzéj przejdzie.
 — Oj, to prawda! to prawda! Choć to teraz dnie takie krótkie.
 — Ale wieczory długie.
 — My do pani sowietnikowéj, jak zawsze, wieczorem na gawędkę...
 — Proszę! proszę! z robótkami.
 Miały się już ku odejściu, gdy przed domem dało się słyszéć klapanie po błocie kopyt końskich.
 — Któś przyjechał!
 — To pewno kto za interesem do Augustyna.
 — Jakaś panna i jakiś chłopiec w burce.
 Pani Agustynowa w okno spojrzała i ku drzwiom się rzuciła z żywością, któréj trudnoby się było spodziewać po zwyczajnym jéj, flegmatyczny temperament zdradzającym układzie.
 — Michasia! wołała, śmiejąc się serdecznie, Michasia! Zkądżeś się ty wzięła tutaj? jak z nieba spadłaś! To dopiéro pani Benedyktowa uszczęśliwioną będzie!
 Otworzyła szczupłe, wełnianemi rękawami okryte swe ramiona i ciepłym uściskiem objęła szyję pochylonéj przed sobą i w ramię ją całującéj młodéj dziewczyny. Tkliwe znać