Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/82

 — A co? spytała Żydówka, patrząc na męża ciekawemi oczami.
 — Nu co? obojętnie odpowiedział jéj pytaniem mąż, zdejmując czapkę i zbliżając się do spólnika.
 — Co un powiedział?
 — Nic nie powiedział.
 Efroim podniósł głowę. Czarne oczy jego żywiéj błysnęły.
 Chaja niespokojną była i ciekawą. Stanęła tuż za mężem, który zatrzymał się przy stole.
 — Co teraz będzie z Abramkiem? zapytał Efroim, trzymając w ręku pióro, aż po skrzydło uczernione atramentem.
 — A co ma być? odrzekł Eli. Za tydzień odwiozę go do N. i oddam do szkoły.
 Uśmiech błogiego rozradowania rozlał się po twarzy Chai.
 — Ty jego do szkoły oddasz? raz jeszcze zapytał Efroim.
 — Oddam, rzekł, siadając, Eli, tak już musi być. Już ja tak postanowił.
 — Gut, gut, Eli, nagle zawołała Chaja. Mnie serce boli, że Abramek pojedzie, ale ja chcę żeby un jechał, bo za to jak un wyrośnie, będzie wielki puryc.
 W téj saméj chwili na drodze okalającéj dziedziniec folwarczny głucho zaturkotały koła i dało się słyszeć rozgłośne dwa razy powtórzone klaśnięcie z bata. Dwaj Żydzi twarze ku oknu zwrócili. Tuż za dworem toczył się kocz otwarty, sześciu pięknemi końmi ciągniony. Zaprzęgiem tym powoził młody mężczyzna w krótkim spencerku w kraty i w czapeczce oryginalnego kształtu, z fantazyą na bok wło-