Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/160

Ta strona została uwierzytelniona.

mu. Szczupły, nizki i ognisto ryży, siedział on z brodą na dłoni opartą i głośnym szwargotem żywą wiódł rozmowę z Efroimem. Obok Efroima, stroskany widocznie i niespokojny, gestykulował Lejba, młynarz z Orchowa; daléj jeszcze, milczący, krył się w cieniu Josiel, ów dawny dzierżawca Ręczyna, który od lat kilku rzuciwszy gospodarstwo rolne, trudnił się teraz dzierżawą gorzelń po szlacheckich dworach.
Gdy Eli wszedł do izby, wszyscy obecni z miejsc swych nawpół się popodnosili i ręce do powitalnego uścisku wyciągnęli.
Wie gehts? Wie gehts? zabrzmiało chóralne zapytanie.
Z czoła Elego zniknęła chmura, która osiadła była na niém, gdy rozmawiał z ojcem o Abramku.
— Dobrze idzie! dlaczego ma źle iść? zwykłą swą w podobnych razach odpowiedź powtórzył Eli.
— Szczupaki wpadają do stawu? zaśmiał się Mendel, błyskając ku bratu szaremi, przebiegłemi oczami i ukazując w uśmiechu białe zęby.
— Dlaczego nie mają wpadać? uśmiéchnął się Eli i z rękami w kieszenie ubrania włożonemi, stanął przy stole. Na atłasowéj kamizelce jego błyszczał złoty łańcuch od zégarka, na białą i cienką koszulę opuszczały się z pod uczesanéj bródki końce jedwabnego krawatu. O ile téż ubranie Elego odznaczało się, pomiędzy otaczającymi go, wyższym stopniem smaku, zamożności i staranności, o tyle w całym układzie jego, spokojnym a poważnym, przebijała wyższość rozwagi, inteligencyi i pewności siebie.
Po piérwszych zamienionych słowach powitalnych przystąpiono do interesów.