Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/301

Ta strona została uwierzytelniona.

pominała mu Lilę. Stanął i popatrzył na nią uważnie, lękając się omyłki i nie śmiąc się zbliżyć. Kobiéta na którą patrzył szła wciąż przeciwległym chodnikiem, coraz prędzéj i prędzéj. Nagle żółtawy błysk latarni przemknął po jéj twarzy. Łozowicz poznał Lilę. W mgnieniu oka był już przy niéj.
— Na Boga! zawołał, co pani jest? dokąd pani idziesz o téj porze, sama jedna?
Kobiéta, usłyszawszy tuż przy sobie głos ludzki, z lekkim krzykiem w tył się rzuciła. Łozowicz ujął rękę jéj drżącą i jak lód zimną. Wtedy dopiéro poznała go. Głuche, łez pozbawione łkanie wstrząsnęło jéj piersią.
— Dokąd pani idziesz? nagląco pytał Fabian.
Siliła się długo, aby ze zmąconego umysłu swego wydrzeć odpowiedź jaką, aż ledwie dosłyszalnie szepnęła:
— Nie wiem!
— Boże! cóż się to stało? pani jesteś tak bladą, jakby nieprzytomną! drżysz cała! Czy chcesz pani, abym cię odprowadził do twego mieszkania?
Uczyniła znowu poruszenie takie, jakby uciekać chciała i rękę swą z dłoni jego wyrywając, krzyknęła głośno:
— Nie! nie! nie!
W głowie Łozowicza błysnęło światło. Domyślił się że zajść tam musiało cóś strasznego. Nie wiedział sam co ma czynić. Wzruszony był bardzo, ale więcéj jeszcze zmieszany. Nagle w oku Lili błysnęło z napełniającéj je grozy uczucie inne. Było to uczucie gwałtownego przeszywającego bólu. Wyciągnęła ku staremu przyjacielowi swemu sobie ręce i stłumionym głosem zawołała:
— Ratuj mię pan! jam sama na świecie!... sama!... sama!... We mnie i przedemną pusto!... ciemno!...