Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/320

 — A ileż tam tego być może? zapytał Klemens.
 — Et! piętnaście tysięcy storublowemi asygnatami i cóś tam jeszcze drobniejszemi.
 — Widziałeś te piéniądze?
 — Czemu nie miałem ich widzieć? On je przy mnie do szafy chował.
 Rzekłszy to, Abramek pochylił się nad mapą, a Klemens chodził do pokoju. I stanął znowu przy żelaznéj szafie i dłonią jéj dotknął.
 — Ho, ho! rzekł, żebym ja wiedział jakim sposobem tę szafę trzeba otwiérać!
 Nowy ten wykrzyk nie otrzymał zrazu odpowiedzi żadnéj. Po chwili dopiéro Abramek, oczu od mapy nie odrywając, rzekł półgłosem:
 — Ja wiem jak ją otwiérać trzeba!
 — Mądre to zamki w tych kasach bezpieczeństwa, od niechcenia niby, żartobliwym nawet trochę tonem mówił Klemens — a mądry tate klucz pewno ze sobą wozi! he?
 — Jeden, porywczo rzucił Abramek.
 — Jakto jeden? alboż są dwa klucze?
 — Zawsze bywają dwa.
 Klemens zwrócił się nagle ku Abramkowi i śledził oczami kierunek jego wzroku. Rozgorzałe, ponure prawie w téj chwili oczy syna Elego spoczywały na jednéj z szuflad małéj, przy ścianie stojącéj komódki.
 — Aha, w téj komódce! wymówił młody Szyłło.
 Abramek szybkim ruchem palec do ust przyłożył i syknął:
 — Ccccyt!
 Teraz już Klemens usiadł, oba łokcie oparł o stół i głowę nad mapą i księgą pochylił. Pochylił się téż nad