Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/374

ręku tak, jakbym może nigdy Mu dziękować nie mogła za wszystkie bogactwa i uciechy świata.
 Nieśmiała zrazu i wahająca się twarz siostry Franciszki zajaśniała przy ostatnich wyrazach blaskiem czystym i gorącym, a splecione ręce jej podniosły się w górę, poruszeniem pełnem radości.
 Lila nie spuszczała z niéj oczu.
 — Dziwna rzecz! szepnęła, dziwna! dziwna!.... A jednak, dodała po chwili nieméj zadumy, jest na świecie jedna tylko świątynia i jeden ołtarz — osobistego szczęścia!
 Domawiała właśnie ostatnich wyrazów, gdy do mrocznego pokoju, z oddalonéj strony gmachu, przypłynął dźwięk jakiś dziwny.
 — Franiu! Franiu! wołał śród ciszy nocnéj głos przeciągły, żałosny.
 Siostra Franciszka wyprostowała się i uczyniła poruszenie takie, jakby powstać i odejść miała.
 — Kto to panią woła? zapytała Lila.
 — Brat mój... obłąkany...
 — Gdzież on jest?
 — Tam, w przeciwległéj budowli, gdzie mieszkają wszyscy nasi obłąkani...
 — I to brat pani rodzony?
 — Rodzony... pozbawiony rozumu od dzieciństwa.
 — Czegoż on panią woła?
 — Chce mię ujrzéć zapewne... woła tak zawsze, gdy mię długo nie widzi.
 — I pani nie lękasz się obłąkanego człowieka?
 — Pielęgnuję go od najmłodszych lat moich... Wyjednałem u zwierzchności naszéj, aby go tu umieszczono przy mnie...