Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/380

Ta strona została uwierzytelniona.

Mieczysław, na widok wchodzącego Izraelity, podniósł z nad dłoni twarz bladą, zmęczoną bolesnemi wzruszeniami i powitał przybyłego z chłodną powagą. Eli laskę swą umieścił w kącie pokoju i na milczący gest gospodarza, usiadł naprzeciw niego na krześle. Usiadł, obie dłonie złożył na kolanach, pochylił nieco głowę i milczał. Rozmowa którą prowadzić miał była mu znać tak niezwyczajną, że nie wiedział jak i od czego ją zacząć.
Mieczysław z lekkiém zdziwieniem przypatrywał się chwilę zmienionéj twarzy Elego, głębokim bruzdom które poryły czoło jego i gęstéj siwiźnie, przypruszającéj jego włosy.
— Wydajesz mi się pan, panie Makower, zmienionym bardzo... zaczął piérwszy.
Eli podniósł na twarz jego spojrzenie.
— Pan zmienił się także bardzo... bardzo!.. rzekł. Żebym ja nie wiedział tego co wiem, to mógłbym myśleć, że pan tylko co wstał z ciężkiéj choroby.
— Cóż dziwnego? odparł Mieczysław. Siostra moja wczoraj umarła.
— A pięć dni temu urzędnicy opisali panu Orchów, dokończył Eli.
Mieczysław nic na uwagę tę nie odpowiedział. Zdawało się, że odbiegła go wszelka chęć odzywania się do serca lub sumienia człowieka, którego miał przed sobą. Po chwili jednak milczenia rzekł:
— Obaj, panie Makower, ponieśliśmy w tych czasach straty ciężkie i bolesne. Słyszałem że ojciec pana, ten sędziwy i zacny starzec, którego poznałem niedawno, żyć już przestał.
Eli podniósł ku niemu wzrok zwilgocony.