Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/83

począł na nowo minorowe akordy z b moll i smętne tryle na piątéj górnéj.
 Pan Fabian pokazywał tymczasem Lili wyrysowany przed chwilą widoczek.
 — Chciałabyś pani mieszkać w takiéj chatce, śród lasu, nad strumieniem?...
 Kobieta z rozmarzeniem na rysunek patrzyła.
 — Alboż ja wiem czego chcę naprawdę? szepnęła, głowę na piersi pochylając. Chcę ciszy i gwaru, takiéj chatki leśnéj i pięknego pałacu miejskiego, szmeru strumyka i orkiestry balowéj... chcę, dokończyła z nerwowem, niecierpliwém poruszeniem — chcę wszystkiego czego nie mam, a nie chcę niczego z tego co mam.
 — Ani nas, którzy tu wkoło pani jesteśmy? żałośnie zapytał pan Fabian.
 Lila podała mu rękę.
 — Pan wiész, rzekła z nieudaną serdecznością, że uważam pana za najlepszego przyjaciela mego.
 — Będę nim do grobu! z rycerskim zapałem i łzami rozrzewnienia w oczach, zawołał pięćdziesięcioletni romantyk.
 Apolek grać przestał, Klemens Szyłło przysunął się do rozmawiających.
 — Diabelna nuda na wsi! rzekł, nieprawdaż pani? Możeby pan Łozowicz był łaskaw, dla rozweselenia nas tu wszystkich, zadeklamować cokolwiek.
 — Nie umiem na pamięć żadnych rozweselających wiérszy — z lekką urazą w głosie odrzekł zagadnięty.
 — Niech pan zadeklamuje! wymówiła Lila, opiérając czoło na ręku.
 Apolek wzdychając, Klemens uśmiéchając się ironicznie nieco, Paweł Szyłło wąsa kręcąc i w sposób żartobli-