Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Meir Ezofowicz.djvu/132

 Leopold ukłonił się wykwintnie, lecz ceremonialnie, i zaledwie dotknął otwartéj, ciepłéj dłoni rówieśnika. Smutek mignął w rozjaśnionych radością oczach Meira.
 — Ty nie bardzo chcesz mnie poznać, — rzekł, — i ja temu nie dziwię się. Ty jesteś edukowanym, nauki wszystkie posiadasz, a ja — prosty Żyd, który Biblią i Talmud zna dobrze, ale więcéj nic. Jednak ty mię posłuchaj! ja wiele różnych myśli w mojéj głowie noszę, ale tylko one jeszcze w nieporządku są. Może ty mi powiesz co takiego, co mię mądrym zrobi?
 Leopold słuchał mowy téj, drżącéj naprzód łagodną pokorą, a potém zapałem młodzieńczym, z ciekawością, w któréj był téż odcień szyderstwa.
 — I owszem! — rzekł, — jeżeli pan chce dowiedziéć się czego ode mnie, to ja panu powiem! Czemu nie? ja wiele mogę powiedziéć!
 — Leopold! ty nie nazywaj mię panem. Mnie to przykro, bo ja ciebie bardzo kocham...
 Leopolda zdziwiło widocznie naiwne to oświadczenie.
 — Mnie to bardzo miło! — wymówił, — ale my pierwszy raz widzimy się ze sobą!
 — To nic! — zawołał Meir, — ale ja dawno już chciałem zobaczyć takiego Izraelitę, jak ty jesteś... i powiedziéć jemu, jak Rabbi Eliezer powiedział jerozolimskiemu mędrcowi: „Niech ja będę twoim uczniem, a ty bądź moim nauczycielem!“
 Tym razem, zdziwienie wyraźnie już bardzo odmalowało się na twarzy młodego światowca i wyraźniejszym stał się towarzyszący mu odcień szyderstwa. Widać było, że nic a nic nie zrozumiał mowy młodzieńca i uważał go jakby za wpółdzikiego człowieka.
 Meir w zapale swym nie spostrzegał wywieranego przez się wrażenia.
 — Leopold! — zaczął, — wiele ty lat uczyłeś się w cudzéj szkole?
 — W jakiéj cudzéj szkole? — zapytał Leopold.
 — Nu, w téj szkole, w któréj różnych nieżydowskich nauk ludzie uczą się?
 Leopold zrozumiał. Przymrużył oczy, wydął usta i odpowiedział:
 — No! ja do gimnazyum przez pięć lat chodził!
 — Pięć lat! — zawołał Meir. — To ty bardzo uczonym jesteś, kiedy tak długo do téj szkoły chodziłeś!
 — No! — z pobłażliwym uśmiechem odparł gość, — są na świecie ludzie uczeńsi jeszcze ode mnie!
 Meir przybliżał się coraz bardziéj do towarzysza i oczy jego coraz żywiéj błyszczały.
 — A czego tam uczą w téj szkole? — zapytał.
 — Różnych rzeczy!
 — A jakie to są te różne rzeczy?
 Leopold, z ironicznym nieco uśmiechem na ustach, zwolna recytować zaczął imiona wszystkich nauk, udzielanych w szkołach.