Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 031.jpeg

 — Alboż co?
 — Bo ja wiem jak się nazywa ten pan, co kolację zamówił.
 — No to jakże?
 — Pan Kalikst Graba.
 — Jak żyję nie słyszałem tego nazwiska.
 — A bo on tydzień temu dopiero przyjechał z Warszawy.
 — A zkądże ty to wiesz wszystko?
 — Ot, bo najął trzech lokajów: jednego mego brata, drugiego stryja, a trzeciego stryjecznego brata.
 — Hi, hi, hi, a to u waćpana lokajska familja.
 — Oho, tem to pochwalić się mogę, z dziada pradziada lokajska, parobkiem nikt z nas nie był, jak nieprzymierzając... — i wskazał palcem na młodego odwróconego odeń chłopaka.
 — Ależ ten pan Graba bogaty, kiedy aż trzech lokajów najął!
 — Oho! jak Krezus!
 — Jak to?
 — Jak Krezus.
 — Któż to Krezus?
 — A to był król polski, co miał tyle złota, że gdyby niem całe miasto zasypał, toby jeszcze zostało.
 — Ho, ho, Marcinie, a zkąd ty takiego rozumu nabrał, że wiesz jak króle się nazywali?
 — Nie na darmo człowiek służył całe życie po wielkich dworach, — z dumą odpowiedział Marcin, — a jakie pokoje najął ten pan Graba! — strach, najpiękniejsze w całem mieście, meble z Warszawy sprowadził, cztery konie trzyma i taki piękny ma koczyk, jak pan marszałek Bogacki.
 — Bogaty być musi, bo i dzisiejsza kolacyjka jak nic, ze dwieście rubli kosztuje.