Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 063.jpeg

 — Lubię tę pewność siebie! — wołał Ignacy.
 — Do pioruna, dzielny chłopak! — krzyknął kapitan.
 — Ma foi, c’est un homme parfait! — mówił Ordynat.
 — Niepodobna! — zawołał Tozio, — nie dopniesz tym razem swego celu, Kalikście! Widziałem ją kilka razy u mojej siostry i znam jej historję. Dumna jak miljonerka, pochodzi z bogatej i wysokiej rodziny zubożałej wskutek wypadków. Nie próbuj nawet, bo stracisz tylko czas.
 — Tak myślisz? — rzekł z flegmą Kalikst, — być może, a jednak poszedłbym o zakład, że będzie moją.
 — Idę o zakład, że nie! — zawołał Tozio.
 — Twoja ręka, — powiedział Graba.
 Podali sobie ręce.
 — O cóż! o cóż! — zawołali świadkowie.
 — Stawiam parę moich anglezów, — rzekł Kalikst.
 — A ja ten pierścionek, — dodał Tozio, pokazując na małym palcu pięknie oprawiony i cenny szmaragd.
 — Czy to pierścioneczek kuzynki? — zapytał zwolna Ordynat.
 — Młodszej, — odpowiedział Tozio.
 — Więc zakład stanął? — pytali świadkowie.
 — Stanął, — odpowiedzieli aktorowie.
 — Będę ją miał, choćby mnie to miało wiele kosztować, — rzekł Kalikst.
 — A ja będę wspaniałomyślnym, — ozwał się Tozio, — i choć to jest przeciwko memu własnemu interesowi, objaśnię ci jedną okoliczność.
 — Jaką?
 — Panna G. ma matkę...
 — Więc cóż?
 — Którą kocha nad życie.
 — A! rozumiem, więc najprzód ..