Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 073.jpeg

nie zrozumiał lokaj, — proszę o trzydzieści rubli srebrnych na miesiąc.
 Według ogólnych cen lokatorów w M., była to cena bajecznie wysoka.
 — Jaśnie wielmożny pan powiedział mi, że mogę panu ofiarować dwadzieścia pięć rubli na miesiąc.
 Wigderowi błysnęły siwe oczy radością, ale nie ustępował.
 — Nie mogę wynająć taniej jak za trzydzieści rubli.
 — Powiem o tem jaśnie wielmożnemu panu, i jeżeli przystanie, dziś jeszcze będziemy urządzać pokoje.
 — Czy pan Graba weźmie pokoje z meblami, czy bez mebli? — zapytał żyd.
 — Jakże to asan możesz u licha przypuścić do głowy, żeby jaśnie wielmożny pan używał waszych żydowskich mebli! — z pogardą odpowiedział lokaj.
 — A co to można wiedzieć, — rzekł żyd i uśmiechnął się znowu szydersko. — Ale jak najmie bez mebli, to dla mnie jeszcze lepiej.
 — No to do widzenia z aspanem, — żegnał lokaj, — za godzinę przyjdziem urządzać pokoje.
 — Już tak zaraz?
 — Jasny pan chce dziś tu nocować Adiu bube.
 — Adiu.
 I lokaj odszedł, a Wigder długo stał we drzwiach, gładził brodę i głęboko nad czemś się namyślał, potem rzekł do siebie: — drajzig rubel! — cmoknął z ukontentowaniem i wszedł do izby.
 Dzień ów do samego końca miał znać przynosić coraz nowe zdumienia mieszkańcom cichej Nadrzecznej ulicy.
 Jeszcze bowiem z ust ich nie znikło całkiem drżące głęboką tajemniczością pytanie: co lokaj w liberji robił u starego Wigdera? gdy oto oczom ich ukazało się aż trzech