Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 093.jpeg

 — Na Boga, panowie! nie bierzcie mię tylko za jakiego Abellarda lub Wertera! Mówcie, żem zakochany, zgadzam się na to, ale po swojemu. W każdym razie bądźcie pewni, że to uczucie moje — ex usez l’expression, bien sotte en verité — nie zepsuje mi bynajmniej dobrego humoru i nie zamąci naszych wspólnych zabaw.
 — Daj dowód! — zawołał Kloński, — i przyjdź jutro do mnie na wieczorek. Edwardzie, Tozio, będziecie także, nieprawdaż? zaproszę jeszcze kogo i postawim dwa trony dla króla Faraona! czy zgoda?
 — Es — tu bête, Kloński! jesteś przecież żonaty! cóż będziemy robili z twoją połowicą? — zapytał Ordynat.
 Kloński spuścił głowę i na twarzy jego odmalowało się lekkie zdetonowanie, ale wkrótce zrobił junacką minę i nadrabiając rezonem, odpowiedział:
 — Cóż ztąd? żona moja pójdzie spać, a my będziemy robili co nam się podoba.
 — Niech przyzwyczaja się biedaczka do swego losu, — rzekł Graba.
 — Więc słowo? — zapytał Kloński.
 — Słowo, — odpowiedzieli, — będziemy u ciebie o godzinie ósmej wieczorem.
 — Co do mnie, muszę być wprzódy z ranną wizytą u twojej żony, — dodał Graba.
 Goście powstali i zabierali się do wyjścia.
 — Co też moja pani powie na to, że od dni kilku tak późno wracam do domu, — rzekł Kloński biorąc kapelusz.
 — Powiedz, żeś był na nieszporach i zamknięto cię w kościele, — zaśmiał się Tozio.
 — Albo, żeś doglądał chorego przyjaciela, — rzekł Graba pokazując w uśmiechu swoje ostre zęby.
 — Djabła tam! nie uwierzy, — odpowiedział Kloński