Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 129.jpeg

 Kamila lekko się zarumieniła.
 Graba wyjął za szklanki pąsowy goździk i dodał:
 — A oba te kwiaty w połączeniu mają mówić: Kocham cię namiętnie.
 Przy ostatnich wyrazach głos jego zadrżał, a Kamila żywiej się zapłoniła.
 Graba pochylił się ku niej i rzekł cichym głosem:
 — Czy masz pani wyobrażenie o tem, jaki ogień płonie w piersi człowieka, gdy te dwa wyrazy mówi do ukochanej kobiety?
 Kamila spuściła głowę i szepnęła:
 — Nigdy ich nie słyszałam...
 Graba ujął jej rękę i rzekł z tłumioną gwałtownością:
 — Pani, ja kocham cię namiętnie...
 Kamila zadrżała całem ciałem i żywo cofnęła rękę.
 Graba przesunął dłoń po czole i mówił z cicha:
 — Pani, od miesiąca jestem codziennym prawie waszym gościem, patrzę na ciebie i wielbię cię w anielskiej twej piękności i dobroci. I czas, który spędzam z wami, byłby najszczęśliwszy w mem życiu, gdyby straszne fatum nie ciężyło nademną, gdyby przyszłość nie groziła mi wielką boleścią!...
 Kamila podniosła na niego zdziwiony i pytający wzrok, a on dodał z gestem rozpaczy:
 — Pani, jestem najnieszczęśliwszy z ludzi!
 Na twarzy Kamili odmalowało się współczucie graniczące z wielkim żalem.
 — Pan nieszczęśliwy! — zawołała, — i któżby się był domyślił tego! Pan zawsze tak swobodny, wesoły...
 — Zwyciężam się, ale cierpię jak potępieniec... — rzekł Graba posępnie.
 — Ta moc duszy zaszczyt panu przynosi, — odrzekła Kamila. — Ale i po cóż ukrywasz swe cierpienia przed naj-