Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 169.jpeg

 — A gdzieżby miała być? w domu, — odpowiedział.
 Służąca zniknęła w bramie.
 Lokaj w zielonej liberji począł przechadzać się przed domem w tę i ową stronę pogwizdując. Mimo zmroku złociste galony i guzy jego ubrania tak błyszczały, ze stróż przypatrywał się im z ciekawością, otworzywszy usta.
 — Musiałeś tęgo spracować się przyjacielu; widzę, że dopiero co skończyłeś zamiatać, — rzekł poufałym tonem lokaj od niechcenia zbliżając się z rękami w kieszeniach.
 Stróż poruszył się, silniej wsparł się na miotle i odpowiedział:
 — A jużci.
 — Mojem zdaniem jest, — mówił dalej lokaj przybierając przed stróżem minę panicza, — że wasza praca djabelnie ciężka.
 — A jużci, — rzekł stróż kiwając głowa.
 — To nie tak jak w naszym lokajskim stanie? bo u nas roboty mało, a pieniędzy dużo.
 To mówiąc, wyjął z kieszeni garść drobnej srebrnej monety i brzęknął nią kilka razy nad samem prawie uchem stróża.
 Stróż wyciągnął naprzód głowę i popatrzył z podziwieniem.
 — No panie stróżu! — zawołał wesoło lokaj, — zagrajmy w cetno i licho, jeżeli wasan zgadniesz, pieniądze będą twoje, jeżeli nie zgadniesz, oddasz miotłę, czy zgoda?
 — A jużci, — odparł znowu stróż, ale tym razem tonem głębokiego przekonania.
 — Cetno czy licho? — zapytał lokaj brzęcząc monetą.
 — Licho, — rzekł stróż po długiem wahaniu.
 — Niech cię kaci! zgadłeś! — zawołał lokaj i wsypał pieniądze w otwartą dłoń stróża, który z radości miotłę z