Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 172.jpeg

 — A tymczasem ofiaruję pannie Kazimirze ten bukiet, — i z gracją wyciągając ku niej rękę z czerwonemi kwiatami, zadeklamował:

 Zaledwie ujrzał rozkoszne kwiaty,
 Zaledwie począł wielbić szkarłaty,
 Już one zerwał dobry młodzieniec
 Komuś na wieniec.

 Już z nich Michałek bukiet ukręca
 I nader wdzięczny już go poświęca.
 Gdzież to idziecie lube kwiateczki?
 Do rąk Kazieczki.

 — Pan Michał i wiersze umie składać! — zawołała z zachwytem służąca biorąc georginje.
 — Kto służy u takiego pana jak mój pan, wszystko umieć powinien... na wypadek.
 Potem prostując się dodał z dumą:
 — Trzeba być praktycznym!
 Potem milczał kilka sekund, jakby się nad czemś głęboko zastanawiał, a w końcu wyrzekł sentencjonalnie:
 — Mojem zdaniem jest, że tacy panowie jak mój pan, to najlepsi rozkrzewiciele oświaty, służba u takich panów jest doskonalą szkołą dla nas biednych ludzi... lepiej nie trzeba, aby zostać... wielkim człowiekiem.
 Nazajutrz była niedziela. W kościele stojącym na placu zwiedzanym wczoraj przez Michałka, tłum ludzi pobożnie słuchał odprawiającego się nabożeństwa. Na stopniach jednego z bocznych ołtarzy siedziała młoda panna, piękna brunetka i modliła się gorliwie z książki. Niedaleko niej stał wysoki mężczyzna, silny brunet i wpatrywał się w nią jak w tęczę.
 Piękna panna podniosła raz oczy i zobaczyła patrzącego na nią mężczyznę. Spuściła wnet wzrok i więcej go już nie podniosła.