Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 174.jpeg

 — Dobry wieczór braciszku, — rzekł lokaj podchodząc z rękami w kieszeniach, — cóż, może znowu pogramy w cetno i licho?
 — Czemu nie? — odrzekł stróż podnosząc głowę.
 — O, jaki waspan do tego skory! — zawołał lokaj, — a jakaż z tego korzyść dla mnie? Wczoraj gdybyś waść był przegrał, oddałbyś mi przynajmniej miotłę, a dziś co? jużci nie te fajkę przecie, bobym się tym brzydkim tytoniem, który waść palisz, udusił chyba.
 I splunął za siebie. Stróż spuścił głowę z miną zawiedzionego człowieka.
 — No i cóż? — mówił znowu lokaj, — czy waspan nie zaprosisz mnie siedzieć?
 — A jużci, niech waspan siada, — odpowiedział stróż usuwając się i robiąc obok siebie miejsce na ławce.
 Lokaj usiadł i z fantazją założył nogi w botfortach.
 — Słuchaj waspan, — ozwał się po chwili milczenia, — jeżeli waść jesteś rozumny człowiek, to zrobisz dla mnie jedną rzecz.
 — Jaką? — zapytał stróż podnosząc na towarzysza ciekawe oczy.
 Lokaj sięgnął do kieszeni spencera i wydobył zeń pachniący list w różowej kopercie,
 — Ot bagatela! — rzekł. — Oddaj dziś waspan ten list tej młodej pannie, o której wczoraj mówiłeś, że przyjechała do Pędzikowskich. Cóż, zrobisz to waspan?
 — Czemu nie? albo to wielka rzecz, — odrzekł stróż i wziął list.
 — Jutro rano przyjdę po odpowiedź! Waspan będziesz tu siedział?
 — A jużci.
 — Jeżeli waspan dobrze się spiszesz, to zagramy jutro