Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 042.jpeg

zdziwienia, graniczącego z przerażeniem, i po dobrej minucie milczenia rzekł z flegmą:
 — Peste! a któreż to z rzędu śniadanie zjadasz dzisiaj, Jodek?
 Jodek podniósł oczy, jakby przypominał sobie i po chwili włożywszy do ust ostatni kęs chleba z linburgskim serem, odrzekł z najzimniejszą krwią:
 — Czwarte.
 Edward wzruszył ramionami i nie spuszczając zdumionego wzroku z pulchnej twarzy gościa, wycedził raz jeszcze przez zęby:
 — Peste!
 Graba rozśmiał się na cało gardło.
 — Na honor, szanowny panie Ignacy! strawny masz żołądek! — zawołał.
 — Jestem jako stróś i lepiej jak stróś, bo trawię z zupełną łatwością, nie tylko co we mnie wchodzi przez usta, ale i to, co dostaje się do mojej osoby przez uszy, — odparł Jodek z zimną krwią i otarłszy usta serwetą, zapalił jedno z cygar Ordynata leżących na stole.
 — A propos Stasia Klońskiego, czy pamiętasz Edwardzie moja rozmowę z tobą, przed dwoma czy trzema miesiącami? — zapytał Graba.
 — Rozmowę o ładnej Cesi?
 — Tak.
 Jodek nastawił ucha, na twarzy jego pojawiła się gorąca ciekawość.
 Kalikst spojrzał nań z ukosa, uśmiechnął się z zadowoleniem i rzekł do Edwarda:
 — Powiadają w M., że ładna Cesia co raz bardziej jest tobą zajęta.
 — Czy podobna! — zawołał Jodek podskakując na fotelu.