Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 043.jpeg

 Ordynat z przyjemnością pogładził faworyty i spojrzał w zwierciadło, w którem twarz jego odbiła się obok głowy Lady Makbeth.
 — Au fait, być to może, — rzekł z flegmą, — ale nie próbowałem jeszcze przekonać się o tem, chociaż i sam jestem nią zachwycony.
 — Jesteś prawdziwym Anglikiem, — uśmiechnął się Kalikst.
 — Nie miałem czasu, Sułtanka mi chorowała, ale a propos ładnych osób: jakże zdrowie żony twojej Kalikście? czy ma się lepiej?
 Nerwowe drganie poruszyło gwałtownie ustami i okiem Kaliksta.
 — Od tygodnia już wychodzi ze swego pokoju i przyjmuje gości, — odpowiedział.
 — C’est heureux, — rzekł Edward, — bo też w istocie to nagłe zasłabnięcie w kilka dni po ślubie...
 — Sprawione było nagłą chorobą matki, która dziś ma się lepiej, — dokończył Graba i jakby chciał coprędzej zmienić przedmiot rozmowy, żywo zapytał:
 — No więc, á Duand wizyta twoja do pani Klońskiej rozpoczynająca aferę?
 — Pójdę dzisiaj, — odparł Ordynat, lekko ziewając.
 Jodek zerwał się z fotelu.
 — Do nóg upadam, moje uszanowanie panom dobrodziejom, — mówił żegnając się.
 — Dokąd tak spieszysz? — zapytał Graba.
 — Muszę jeszcze zajść do Borela, proszono mnie tam.
 — Grand Dieu! czy nie na piąte śniadanie?! — z nieudanem przerażeniem zawołał Edward.
 — Nie, nie, na partyjkę bilardu, — odparł Jodek i wybiegł.