Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 045.jpeg

kieliszkami ponczu, a między którymi był i kapitan, pociągnęło go ku sobie:
 — Cóż słychać nowego, kurjerze codzienny miasta M.? — zapytał jeden z nich stawiając przed nowoprzybyłym kieliszek trunku.
 — Mam, mam taką nowinkę, jukiej świat i korona polska nie słyszała! — rzekł półgłosem i chichocąc z cicha Jodek, a zarazem obejrzał się i ukośne wejrzenie rzucił na Klońskiego, który ze zmarszczonemi brwiami i pochyloną postawą mierzył kijem do bilardowej kuli.
 — No, to siadaj i mów! — huknął kapitan i pociągnąwszy za połę nowiniarza, posadził go między sobą a towarzyszami.
 Jodek pochylił się nad stołem i począł mówić o czemś z cicha. Siedzący obok i naprzeciw niego mężczyźni pochylili ku niemu głowy i słuchali.
 — Czy podobna? — zawołał jeden z nich.
 — Proszę tu wierzyć kobietom! — krzyknął kapitan.
 — Kłamiesz Jodku! — zarzucił spokojniej trzeci.
 — Daję słowo uczciwego człowieka, że mówię prawdę; zresztą powtarzam tylko co słyszałem, a słyszałem z ust najpewniejszych.
 Mężczyźni zwrócili oczy na Klońskiego i wybuchnęli głośnym śmiechem.
 Stanisław wyprostował się w tej samej chwili, oparł na kiju i z tłumionym gniewem wyrzekł:
 — Przegrałem.
 Śmiech mężczyzn wzmógł się. Kloński obejrzał się i zobaczył spojrzenia śmiejących się skierowane ku sobie.
 — I z czego tak śmiejecie się? — zawołał. — Czy z tego, że dziś już szóstą partję przegrałem? każdemu z was wydarzyć się to może.