Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 163.jpeg

 Umilkli i poszli dalej.
 — Jak myślisz? czyby nie lepiej było, abyśmy oba wyjechali na wieś? — zagadał Tozio po minucie milczenia.
 — Ja nie będę miał wkrótce dokąd wyjechać, bo majątek za długi sprzedadzą.
 — A wieś żony?
 Stanisław wzdrygnął się.
 — Czy przypuszczasz, że siądę u niej na fartuszku? — odparł.
 Właśnie kończył te słowa, gdy szerokie okna cukierni Borela zlały na ich głowy strumienie gazowego światła.
 — Dobranoc, — rzekł Tozio wyciągając rękę.
 — Dobranoc, — odrzekł Stanisław podając mu swoją.
 Nie odchodzili jednak i stali patrząc na siebie.
 — Nie powiesz o niczem nikomu? — zapytał Kloński.
 — Z pewnością Stachu. Tyś w gruncie najpoczciwszy z nas wszystkich.
 — A ty najmłodszy, — dodał miękim głosem Stanisław ściskając mu silnie rękę.
 — Stachu, uciekajmy z M!
 — Uciekaj! dla ciebie nie wszystko jeszcze stracone.
 — A ty?
 Stanisław zaśmiał się dziwnie i szybko odszedł, Tozio zwolna wstępował na wschody Borela, nagle zwrócił się i poszedł także w kierunku swego mieszkania.
 Na odgłos gwałtownie pociągniętego dzwonka, lokaj państwa Klońskich zerwał się na równe nogi z sofy, na której leżąc, palił cygaro i szybko drzwi otworzył.
 Na widok swego pana wchodzącego w zmoczonem od deszczu ubraniu, cofnął się parę kroków ze zdziwienia.
 Stanisław w istocie strasznie wyglądał. Usta miał spieczone, czoło zmarszczone i krwią nabiegłe, w oczach