Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 192.jpeg

jękiem rozpaczy pytała o stan męża, a dziecię zatrzymywało się w jej łonie, jak gdyby nie chciało wyjść na świat sierotą, bez ojca.
 Nareszcie wśród niewypowiedzianych męczarni fizycznych i moralnych matki, ozwał się słabiuchny płacz dzieciny, Celina uśmiechnęła się, złożyła ręce do modlitwy i zapadła w długie zemdlenie.
 Gdy nareszcie otworzyła oczy, głuchym, ledwie dosłyszanym głosem wymówiła:
 — Stanisław?
 Lekarze i słudzy upewnili ją, że mężowi jej nie grozi już żadne niebezpieczeństwo.
 Wtedy prosiła o podanie sobie dziecięcia i w słabych ramionach utuliła syna.
 Tego samego dnia dwaj lekarze zstępując ze wschodów mieszkania państwa Klońskich, zamienili z sobą następujące słowa:
 — Cóż sądzisz szanowny kolego, o stanie naszego pacjenta? — pytał młodszy.
 — Prawdopodobnie umrze, — odpowiedział starszy.
 — A pacjentka?
 — Ma do przebycia wielce niebezpieczną gorączkę.
 W istocie, cierpienia fizyczne Celiny dopiero się były zaczęły i dwa tygodnie jeszcze walczyła ze śmiercią.
 Przez cały ten czas skrywano przed nią starannie stan męża, słaby tylko odbłysk nadziei zostawiający niekiedy leczącym go lekarzom, ale silnie kochające i przenikliwe serce kobiety zaglądało w myśli tych, którzy skłamali przed nią i rozpaczą paraliżowało udzielany jej ratunek lekarski.
 Stanisław nie mógł wiedzieć o tem co się działo z żoną, bo nie odzyskiwał wcale przytomności i tylko w uniesieniach gorączki powtarzał co chwila imię Celiny to z boleścią, to