Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 033.jpeg

 Oboje milczeli przez chwilę.
 — Powiedz mi, — ozwał się Stanisław stłumionym głosem, — powiedz mi Celino, o czem ty myślisz, grając z takiem natchnieniem?
 — O tobie, — zcicha odparła kobieta i podniosła na niego smutne i przezroczyste oczy.
 Stanisław patrzył na nią przenikliwie, uważnie.
 — Celino, czy ty nic nie masz mi do powiedzenia? — zapytał.
 Celina powstała i położyła dłoń na jego ręku.
 — Owszem Stasiu, — odpowiedziała, — ale czekam, aż mnie się zapytasz.
 Stanisław zsunęł brwi.
 — Ja mam ciebie pytać? — wymówił z trudnością, — a jakież posiadam prawo żądać od ciebie rachunku z miłości, którą własną winą straciłem?
 — Tyś stracił moją miłość! — zawołała Celina i drżąc, otoczyła go ramionami.
 W tej samej chwili ozwał się po za nimi głos lokaja:
 — Pan Ordynat Zrębski!
 Na dźwięk tego imienia, imienia człowieka, który lekkomyślnie zamącił jej spokój domowy, nagły rumieniec oblał twarz Celiny.
 Spostrzegłszy to Stanisław, oczy mu zapłonęły i rzekł porywczo:
 — Prosić!
 — Stasiu! ja nie chcę... — zawołała Celina, ale niedokończyła.
 Stanisław był już w salonie.
 Celina stała przy fortepianie drżąca, zarumieniona, z oczami łzą zaszłemi i tak ujrzał ją wchodzący Ordynat.
 Wzruszenie bardzo widoczne młodej kobiety umiał on