Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.1 150.jpeg

na wytwornego młodzieńca, siedzącego przed nim w postawie pełnéj wdzięcznego zaniedbania, zapytał:
 — A ty, Marysiu, co robiłeś przez ten czas tak długi? czém teraz jesteś?
 Maryan uśmiechnął się z widocznym przymusem.
 — Niczem — odpowiedział tonem żartobliwym, w którym jednak zabrzmiało lekkie rozdrażnienie.
 — To niewiele — krótko odrzekł Stefan.
 — Niedokładnie wyraziłem się — tym samym, co wprzódy, tonem ciągnął Maryan — jestem przecież czémś, to jest synem pana Jana Brochwicza, właściciela Brochowa i Radlina, i pani Herminii z Radlińskich Brochwiczowéj.
 — To także niewiele — powtórzył Stefan.
 — A! — niedbale rzucił Maryś — cóż chcesz, mój drogi! ciężkie dziś czasy dla nas młodych ludzi. Karyery pozamykały się. Czémże możemy być więcéj, jeśli nie spadkobiercami imion i majątków naszych ojców?
 — Spadkobiercami... — z wolna wymówił Sieciński.
 — Spadkobiercami szmat i rozwalin majątków — podjął żywo Maryan — zapewne, ale cóż robić? trzeba zszywać szmaty i zlepiać cegły, aby nie rozpadły się do reszty...
 — A więc — przerwał z uśmiechem Stefan — musicie być czémś więcéj, niż spadkobiercami, bo kraw-