Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.1 438.jpeg

pomówienia!” zapowiadało uroczystą rozmowę; jedno i drugie w połączeniu lodem przestrachu ścięło myśli i uczucia Żanci. Wielka tajemnica jéj odkrytą być musiała... ale... o ile? do jakiego stopnia?
 Słaby rumieniec, którym szybki chłód wśród ożywczego, świéżego powietrza, a może i doznane wrażenie, okrasiły policzki młodéj dziewczyny, zniknął bez śladu. Pobladła, ze spuszczonemi powiekami, usiadła na brzegu wskazanego sobie krzesła, sztywna i wyprostowana, jak dobrze naciągnięta struna.
 — Żancia wychodziła beze mnie na miasto? — zaczęła indagacyą swą pani Herminia. Brwi jéj były wciąż ściągnięte, czoło chmurne, a oczy suche i gniewne, nieco bacznie w twarz córki wpatrzone.
 — Wychodziłam, mamo — wymówił nakoniec głosik nieśmiały i pokorny.
 — Z kim?
 Znowu chwila milczenia.
 — Gdzie byłaś?
 Chwila milczenia daleko dłuższa od poprzednich.
 — Przeszłyśmy z ciocią parę ulic i wróciłyśmy.
 — Nie zachodziłyście nigdzie?
 Tym razem pierś Żanci zaczęła oddychać ciężko, drobne jéj ręce, nieruchomo dotąd złożone na kolanach, zaczęły miąć i obracać w palcach szarfę w białe i błękitne paski. Z większą trudnością przycho-