Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.2 266.jpeg

z twarzą, ukrytą, w dłoniach i schyloną nizko w pokorze bez granic, w żalu bez nadziei.
 W progu pokoju stanęła pani Natalska.
 — Tośko! — wymówiła z cicha — czy jesteś tu, moje dziecię?
 Na głos matki, Teofila podniosła się z ciężkością i, jak upojona, chwiejąc się, postąpiła kilka kroków. Pani Natalska ujęła ją za rękę i, prowadząc ku roztwartym drzwiom obficie oświetlonego pokoju, powoli i z powagą wyrzekła:
 — Trzeba, ukochana moja, abyś wracała...
 — Dokąd, mamo?
 — Do domu twego męża. Cokolwiek stało się, stało się nieodwołalnie. Nie możesz i nie powinnaś pozostać u mnie. Pójdź! ułóż na nowo włosy i suknią. Powóz będzie gotów za chwilę... odwiozę cię sama do domu męża, do jedynego domu, w którym pozostawać powinnaś!
 Teofila słuchała matki w milczeniu i ze schyloną głową.
 — Dobrze, mamo — rzekła bardzo cicho — pojadę... wrócę...
 W głosie jéj i postawie była boleść niema i pokora głęboka.

---