Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 393.jpeg

ja ci ich teraz... będę ciebie szczypać i drapać, i tłuc...
 Rumieniła się szepcąc tak, oczy jéj błyszczały w zmroku i usta drżały. Ściskała wciąż drobne pięście i już, już opuścić je miała na nieruchomo leżącego chłopca, gdy nagle zatrzymała się... Znać było, że myśl jakaś przyszła jéj do głowy i że walczyła z sobą.
 — Odpuścić! — szepnęła — stara pani prosiła mnie: odpuść!
 Milczała i myślała znowu.
 — Kiedy powiedziałam staréj pani, odpuszczę! to trzeba odpuścić!
 A potém znowu:
 — Oj, tak-by dobrze było teraz jego wytłuc!
 Piąstki jéj jednak rozchylały się zwolna. Westchnęła.
 — No — rzekła — odpuszczę! może zobaczę jeszcze kiedy starą panią, to powiem jéj, odpuściłam i nie wytłukłam Antka! ucieszy się!
 Schyliła nieco głowę, palec przytknęła do ust i długo myślała nad czémś, myślała... potém, z determinacyą nagle powziętą, rzekła:
 — Ot, jeszcze i pacierz za niego zmówię, żeby nawrócił się i matki nie gryzł...
 Uklękła, i dziwnie-by widziéć było, jak na mokréj ziemi porzucone dziecko to klęczało w zmroku nad