Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 397.jpeg

Rozmawiając z żydówką, oglądała się wciąż i przelotne spójrzenia rzucała na siedzącą u progu Juliankę. Przytém oczy jéj mglić się zaczęły szczególném zmieszaniem.
 — Czyje to dziecko? — zapytała ciszéj jeszcze, niż zwykle.
 Złotka powtórzyła zwykłą swą odpowiedź:
 — Wszystkich.
 — Wszystkich?
 — Nu, niczyje.
 Cipa, lejąca naftę w małe blaszane naczynie, wmieszała się do rozmowy:
 — To podrzutek jest! znajda!
 — Podrzutek! — zawołała, krzyknęła prawie, kobieta, i rumieniec oblał bladą twarz jéj, aż po lniane włosy. Powściągnęła się jednak i dość obojętnie zapytała:
 — Dawnoż znaleziono dziecię to? nie pamięta kupcowa?
 — Czemu ja mam nie pamiętać?... Jego znaleźli akuratnie w tym samym roku i miesiącu, kiedy ja wnuczkę moję za mąż wydałam... nu, a ona już siedm lat za mężem jest... to dziecko siedm lat temu znaleźli... jesienną porą... z samego ranka...
 Kobieta brała z rąk Cipy naczynie z naftą. Ręka jéj trochę drżała.
 — Któż to taki je znalazł? — zapytała.