Strona:PL Hans Christian Andersen-Baśnie (1899) 085.jpeg

chnię wody, aby zobaczyć młodą narzeczoną; ale na widok prześlicznej dziewczynki, tak im się jej żal zrobiło, że postanowiły ją obronić.
 — Nie bój się — powiedziały — nie dostanie cię brzydka ropucha.
 Zebrały się wszystkie razem dokoła łodyżki, na której się trzymał listek i przegryzły ją ostrymi ząbkami. Listek popłynął z prądem strumyka daleko i ropucha już go dogonić nie mogła.
 Odrobinka cieszyła się bardzo z tej podróży, wszystko bawiło ją niezmiernie: mijała wsie i miasta, łąki, pola, lasy, a ptaki na gałązkach przyglądały jej się i śpiewały wesoło:
 — Patrzcie, patrzcie tylko, jaka prześliczna dziewczynka! A jaka malusieńka!
 Odrobinka uśmiechała się do nich nawzajem, ale listek płynął dalej, aż do innego kraju.
 Prześliczny biały motyl usiadł na listku lilii, aby się lepiej przyjrzeć maleńkiej dziewczynce. Słońce świeciło ślicznie, woda błyszczała jak srebro, wszystko jej się podobało. Zdjęła swój pasek i przywiązała nim motyla do listeczka. Teraz popłynęła! jeszcze prędzej.
 Wtem — och, jak się przelękła! Chrabąszcz ogromny porwał ją z listka i uniósł het, wysoko, na drzewo!
 Najbardziej jej żal było pięknego motyla, którego przywiązała do listeczka: jeśli się nie urwie, umrze chyba z głodu.
 Ale niedobry chrabąszcz nie troszczył się o to. Posadził ją wysoko na wygodnym liściu, przyniósł jej miodu z kwiatów i powiedział, że jest bardzo, bardzo ładna, chociaż niepodobna wcale do chrabąszcza.
 Wkrótce zaczęły schodzić się inne chrabąszcze, mie-