Strona:PL Hans Christian Andersen-Baśnie (1899) 134.jpeg

 Nagle uczuły jakieś gwałtowne wstrząśnienie: oderwano strączek od łodyżki, przez chwilę ręka ludzka ściskała go w zamkniętej dłoni, potem w towarzystwie wielu innych strączków znalazł się w ciemnej kieszeni.
 — Zaraz nam otworzą — powiedziały ziarnka, — i zgadły.
 — Teraz zobaczymy, które z nas najdalej poleci w świat — odezwało się ziarnko najmniejsze. — Teraz się to okaże!
 — Co się stać ma, to się stanie — rzekło drugie. — Bóg nad nami.
 Trr! — strączek się otworzył i wszystkie pięć ziarnek ujrzały światło dzienne.
 Leżały w ręku chłopca, który im się przypatrywał, a następnie oznajmił, że będą doskonałe do jego pukawki.
 To mówiąc, wsypał je wszystkie od razu i wystrzelił.
 — Lecę w świat! Doścignij mię, jeżeli możesz! — zawołało jedno ziarnko.
 — Ja do słońca dolecę! To jest także strączek i właśnie taki, jakiego pragnąłem dla siebie.
 — My spać pójdziemy — szepnęły dwa inne i potoczyły się na ziemię.
 — Ja niewiele potrzebuję — rzekło piąte i wzleciawszy w powietrze, upadło w szparę deski pod oknem poddasza, gdzie było trochę ziemi i mchu zielonego, który otulił gościa.
 Więc leżało znowu w niewoli.
 — Złe przemija — szepnęło.
 W izdebce pod dachem mieszkała uboga kobieta, która zarabiała jako najemnica, więc wychodziła codzien-