Strona:PL Hans Christian Andersen-Baśnie (1899) 214.jpeg

nię — rzekł stary Kobold, potrząsając głową na znak, że pić więcej nie chce.
 Po niej wystąpiła czwarta. Ta miała wielką harfę: gdy dotknęła pierwszej struny, wszyscy w grocie podnieśli naraz lewą nogę, gdyż Koboldy wogóle są mańkutami; a skoro uderzyła w drugą strunę, wszyscy musieli robić, co jej się podobało.
 — To niebezpieczna żona — zauważył stary, a obaj królewicze z wielkim krzykiem wybiegli na pagórek, bo sztuk już mieli dosyć, i znudziło im się w sali.
 — A piąta? — spytał znowu Kobold z Dovre.
 — Ja nauczyłam się kochać Norwegię — rzekła śmiało Olszanka — i nie wyjdę za mąż inaczej, tylko do Norwegii.
 — Hm, hm! — rzekł stary Król w koronie z lodu.
 Ale najmłodsza siostra szepnęła mu zaraz:
 — To dlatego, że dowiedziała się ze starej pieśni norwegskiej, iż kiedy świat się skończy, skały norwegskie jedne pozostaną na pamiątkę tego, co było. Więc i ona chce się udać do Norwegii, bo się okropnie boi końca świata.
 — Ho! ho! — rzekł teraz głośno stary Kobold i zapytał zaraz o siódmą.
 — Pierwej szósta — poprawił go Król Olch poważnie, ponieważ umiał liczyć.
 Ale szósta nie chciała wcale wyjść do gości.
 — Mam dość roboty mówić ludziom prawdę — powiedziała niechętnie. — Nikt się nie troszczy o mnie, wolę siedzieć tu w kącie i szyć sobie szatę śmiertelną.
 Wystąpiła więc siódma i ostatnia. Ta umiała opowiadać bajki. Ile chciała!