Strona:PL Hans Christian Andersen-Baśnie (1899) 240.jpeg

umierającego. Śmierć nawet sama kiwać się przestała i zasłuchana, powtarzała tylko:
 — Ach, śpiewaj jeszcze, śpiewaj!
 — A oddasz mi cesarski miecz? — Cesarski sztandar? — Oddasz złotą koronę? — pytał słowik.
 I śmierć oddawała zagrabione skarby jeden po drugim za pieśni cudowne.
 A słowik śpiewał dalej, coraz rzewniej, piękniej. Śpiewał o nocy i ciszy cmentarza, gdzie kwitną białe róże na świeżej mogile, gdzie czeremcha rozlewa woń upajającą, a rosa łez ludzkich pada na trawę i kwiaty.
 I porwana tęsknotą do ziemi ojczystej, śmierć się rozwiała w mgłę jasną i, lekka jak obłoczek, uleciała przez otwarte okno.
 — O dzięki ci! — rzekł cesarz. — Dzięki ci, ptaku niebiański! Poznałem cię. Ja ciebie wygnałem z królestwa i granic państwa mego, a ty rozproszyłeś okropne widma, które mię dręczyły i śmierć samą oderwałeś od mojego łoża. Jakże cię wynagrodzę?
 — Już jestem wynagrodzony — odparł słowik. — Widziałem łzy w twych oczach, kiedy po raz pierwszy zaśpiewałem dla ciebie, i tego nigdy w życiu nie zapomnę. Łza — to najdroższy klejnot dla śpiewaka, większej nagrody nikt mu dać nie może.
 — A teraz uśnij; sen powraca zdrowie; ja ukołyszę cię do snu piosenką.
 I zasnął chory cesarz, uśpiony czarowną, słodką melodyą pieśni, co płynęła z serca.
 Promienie słońca zajrzały przez okno do sali porcelanowej i cesarz zbudził się silny, zdrowy.
 Przy nim nie było nikogo: służba myślała, że nie potrzebuje już od niej posług, — tylko na gałązce za oknem