Strona:PL Hans Christian Andersen-Kwiaty Idalki 07.jpeg

 Moje śliczne kwiatki zupełnie powiędły! — zawołała Idalka zasmucona. — Wczoraj wieczorem jeszcze były takie ładne, a dziś zwiesiły główki, opuściły liście; co to ma znaczyć? Dlaczego to, Fredziu?
 Ostatnie zapytanie zwróciła do studenta, który siedział na sofie. Niedarmo pytała go o to, — Fredzio wiedział wszystko. Umiał opowiadać prześliczne historje, wycinać różne figle: serduszka z tańczącemi w środku dziewczynkami, kwiaty i wspaniałe zamki, w których się otwierały drzwi i okna. Był to nielada student.
 — Dlaczegóż dzisiaj te kwiaty tak zwiędły? — powtórzyła, wskazując bukiet na stoliku.
 — Nie wiesz, dlaczego? — rzekł Fredzio. — Twoje kwiaty były dziś w nocy na balu i dlatego teraz pospuszczały głowy. Są zmęczone.
 — Co też ty mówisz, Fredziu? Przecież kwiaty tańczyć nie umieją?
 — Tak myślisz? A ja twierdzę, że tańczą prześlicznie. Prawie co noc, kiedy my