Strona:PL Hans Christian Andersen-Kwiaty Idalki 13.jpeg

ją, — żadnym listkiem nie poruszyły. Idalka wiedziała jednak, co ma o tem myśleć.
 Długo dziś nie mogła zasnąć, bo wciąż myślała, jakby to było przyjemnie popatrzeć na śliczne kwiaty, tańczące w królewskim zamku. Ach, żeby to zobaczyć choć raz jeden!
 — Czy też moje kwiatki naprawdę tam będą? — szepnęła cichuteńko i zasnęła.
 W nocy się obudziła. Śniło jej się o kwiatach, o Fredziu i o nieznośnym radcy, który na wszystko wygadywał. W pokoju było cicho; na stoliku paliła się nocna lampka; ojciec i mama spali.
 — Czy też moje kwiaty leżą jeszcze w łóżeczku Zosi? — pomyślała. — Ach, jakbym się chciała przekonać!
 Podniosła się troszeczkę i spojrzała na drzwi uchylone do drugiego pokoju, — tam były jej kwiaty i wszystkie zabawki. Zaczęła nasłuchiwać i zdawało jej się, że ktoś tam ślicznie gra na fortepianie, ale tak delikatnie i cichutko, jak jeszcze nigdy dotąd nie słyszała.
 — To pewno kwiaty tańczą! — szepnęła z zachwytem. — Ach, mój Boże, jakbym chciała to zobaczyć!
 Nie śmiała jednak podnieść się z łóżeczka, aby nie zbudzić mamy.
 Może one tu przyjdą — pomyślała znowu. Ale kwiaty nie przychodziły. Muzykę słychać było coraz lepiej, śliczną, cichutką.
 Nakoniec Ida dłużej wytrzymać nie mogła.