Strona:PL Hans Christian Andersen-Ropucha, Krasnoludek 14.jpeg

niezmierzony! A jaki piękny! Nie trzeba tylko siedzieć wciąż na jednem miejscu, kto chce go poznać.
 — Jak tu zielono! — dodała wesoło, rozglądając się po główkach kapusty.
 — Wiem o tem — odpowiedziała gąsienica, siedząca na młodej główce. — Mój liść jest tu największy, zasłania pół świata, ale mnie to nic nie szkodzi.
 — Ko, ko, ko! zagdakały kury, zbliżając się do grzędy i obchodząc ją wkoło. Kogut szedł na czele, a wzrok miał doskonały, z daleka ujrzał grubą gąsienicę na pomarszczonym liściu i dziobnął ją zaraz tak mocno, że upadła na ziemię i wiła się z bólu. Kogut spojrzał na nią naprzód jednem okiem, następnie drugiem, gdyż nie wiedział, co to ma znaczyć i co może wyniknąć z takiego kręcenia.
 — To mimowolne — pomyślał nakoniec i podniósł głowę, aby ją dziobnąć raz drugi. Przestraszona ropucha poskoczyła biedaczce na pomoc i znalazła się nagle przed dziobem koguta.
 — A to co? — rzekł ptak zdziwiony. — Cóż to za potwór? Nędzne stworzenie ma widać obrońców!
 I odwrócił się pogardliwie.
 — Niema się o co dobijać — dodał jeszcze, odchodząc. — Zielony jakiś okruch, — a kręci się, — jeszczeby mię w gardle drapało.
 Tak mądre zdanie przekonało od razu wszystkie kury, i żadna nie spojrzała nawet na gąsienicę, oddalając się w stronę przeciwną.