Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0024.jpeg

nie, o moim bracie i siostrze. Żali zjedzie tu książę Witold na chrzciny?
 — Chciałby, ale nie wie, czy będzie mógł; dla tego kolebkę srebrną przez księży i bojarzynów naprzód w darze królowej przysłał. Przy której kolebce i myśmy z bratańcem przyjechali, strzegąc jej w drodze.
 — To kolebka tu jest? chciałabym obaczyć. Cała srebrna?
 — Cała srebrna, ale jej tu nie ma. Powieźli ją do Krakowa.
 — A cóż wy w Tyńcu robicie?
 — My tu nawrócili do klasztornego prokuratora, naszego krewnego, by pod opiekę zacnych zakonników oddać, co nam wojna przysporzyła i co książę podarował.
 — To Bóg poszczęścił. Godneż łupy. Ale powiadajcie, czemu to brat niepewien, czy przyjedzie?
 — Bo wyprawę na Tatarów gotuje.
 — Wiemci ja to; jeno mnie trapi, że królowa nie prorokowała szczęśliwego końca tej wyprawie, a co ona prorokuje, to się zawsze ziści.
 Maćko uśmiechnął się.
 — Ej, świątobliwa nasza pani, nijak przeczyć, ale z księciem Witołdem siła naszego rycerstwa pójdzie, chłopów dobrych, przeciw którym nikomu nie sporo.
 — A wy to nie pójdziecie?
 — Bom z kolebką przy innych wysłan i przez pięć roków nie zdejmowałem z siebie blach — odrzekł Maćko, pokazując na bruzdy, powyciskane