Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0067.jpeg

—  61  —

 — Nie ja go będę sądził. Moja rzecz jeno więzy mu nałożyć.
 — Jakże-to? — ozwał się Maćko, obrzucając znów ponurem wejrzeniem całą gromadę ludzi.
 — Wedle królewskiego rozkazania.
 Po tych słowach zapadło milczenie.
 — Szlachcic jest — rzekł wreszcie Maćko.
 — To niech zaprzysięże na rycerską cześć, że stawi się na wszelki sąd.
 — Poprzysięgnę na rycerską cześć! — zawołał Zbyszko.
 — To dobrze. Jakoże was zowią?
 Maćko wymienił nazwisko i herb.
 — Jeśliście z dworu księżnej Januszowej, to proście jej, by się wstawiła za wami do króla.
 — Nie z dworu jesteśmy. Z Litwy od księcia Witołda jedziem. Bogdajeśmy byli nijakiego dworu nie napotkali. Z tego to spotkania przyszło na chłopa nieszczęście.
 I tu Maćko począł opowiadać, co się zdarzyło w gospodzie, więc mówił o spotkaniu dworu księżnej i o ślubowaniu Zbyszkowem, ale w końcu chwycił go nagły gniew na Zbyszka, przez którego nierozwagę popadli w tak ciężkie położenie, więc zwróciwszy się do niego, zawołał:
 — A bodajżeś ty był legł pod Wilnem! Cożeś ty sobie warchlaku myślał?
 — Ba — rzekł Zbyszko — po ślubowaniu modliłem się do Pana Jezusa, by mi Niemców przysporzył i dań mu obiecałem, więc gdym pawie pióra a przy nich opończę z czarnym krzyżem ujrzał,