Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0108.jpeg

 — Daruj Zbyszkowi, królu, daruj Zbyszkowi!
 I z uniesienia, a zarazem ze strachu pochowała swą jasną główką w fałdy szarej szaty królewskiej, całując mu przy tem kolana i dygocąc jak liść. Księżna Anna Ziemowitowa klękła z drugiej strony i złożywszy ręce, patrzyła błagalnie na króla, w którego twarzy odbiło się wielkie zakłopotanie. Cofał się wprawdzie wraz z krzesłem, ale nie odpychał przemocą Danusi, machał tylko obu rękoma, jakby odpędzając się od much.
 — Dajcie mi spokój! — wołał — zawinił, całe królestwo pohańbił! niech mu głowę utną!
 Lecz małe rączyny zaciskały się coraz żałośniej:
 — Daruj Zbyszkowi, królu, daruj Zbyszkowi!
 Wtem ozwały się głosy rycerskie:
 — Jurand ze Spychowa, rycerz sławny, postrach na Niemców.
 — I ów wyrostek wielce się już pod Wilnem zasłużył — dodał Powała.
 Lecz król bronił się dalej, lubo sam widokiem Danusi wzruszony:
 — Dajcie mi spokój! Nie mnie zawinił i nie ja mu mogę darować. Niech mu poseł zakonu daruje, to i ja daruję, a nie, to niech mu głowę utną.
 — Daruj mu, Kunonie! — rzekł Zawisza Czarny Sulimczyk — sam mistrz ci tego nie przygani!
 — Daruj mu, panie! — zawołały obie księżne.