Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0123.jpeg

 Uradowało się tem serce Zbyszka, więc pochyliwszy się do ręki stryjca, powtórzył:
 — Bóg wam zapłać.
 Czasem jednak, mimo wszystkich pociech, zdejmowała go okrutna tęsknota, więc innym razem, gdy Maćko przyszedł go odwiedzić, ledwie się z nim przywitawszy, zapytał, spoglądając przez kratę w murze?
 — A co tam na dworze?
 — Pogoda, jak złoto, a słonko przygrzewa, aż całemu światu miło.
 Na to Zbyszko założył na kark obie dłonie i przechyliwszy w tył głowę, mówił:
 — Hej, mocny Boże! Konia pod sobą mieć i jeździć po polach, po szerokich. Żal ginąć młodemu! Okrutny żal!
 — Giną ludzie i z konia! — odparł Maćko.
 — Ba! Ale ilu sami przedtem nabiją!...
 I począł wypytywać o rycerzy, których na dworze króla widział. I słuchał chciwie opowiadań Maćka, a gdy się dowiedział, że Zawisza zaraz po chrzcinach wybiera się aż hen gdzieś w dół Węgrów na Turków, nie mógł się wstrzymać od okrzyku:
 — Puściliby mnie z nim! niechbym choć przeciw poganom zginął.
 Ale nie mogło to być, a tymczasem zdarzyło się coś innego. Oto obie księżne mazowieckie nie przestały myśleć o Zbyszku, który ujął je swoją młodością i urodą. Wreszcie księżna Aleksandra Ziemowitowa umyśliła wysłać list do mistrza. Mistrz