Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0220.jpeg

 — Bądźcie zdrowi!
 — Bóg wam zapłać! Przyjadę jutro, alibo pojutrze do Zgorzelic pokłonić się Zychowi i wam za somsiedzką uczynność.
 — Przyjeżdżajcie! Radzi będziem! Wiśta!
 I ruszywszy koniem, znikła po chwili w przydrożnych krzach.
 Zbyszko wrócił do stryja.
 — Czas wam do izby wracać.
 Lecz Maćko odrzekł, nie ruszając się z kłody.
 — Hej! co za dziewczyna! Aże podwórze od niej pojaśniało!
 — Bo pewnie!
 Nastała chwila milczenia. Maćko zdawał się o czemś rozmyślać, patrząc w ukazujące się gwiazdy, poczem znów rzekł, jakby sam do siebie:
 — I przyszczypne to, i gospodarne, choć nie ma więcej nad piętnaście roków...
 — A no! — rzekł Zbyszko — stary Zych miłują ją też, jak oko w głowie.
 — I mówił, że Moczydoły za nią pójdą, a tam jest w łęgach stadko świerzop ze źrebięty.
 — W borach moczydłowskich ponoś okrutne bagna?
 — Ale żeremia bobrowe w nich są.
 I znowu nastało milczenie. Maćko spoglądał czas jakiś z ukosa na Zbyszka, a wreszcie spytał:
 — Cóżeś się tak zapamiętał? O czem rozmyślasz?
 — Bo... widzicie... po Jagience tak mi się