Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0227.jpeg

 Zycha, mającego już w głowie, rozczulił ten widok zupełnie, więc przygarnął do siebie kamionkę, przycisnął ją do łona i sądząc widocznie, że to Jagienka, począł mówić:
 — Oj, córuchno ty moja! oj, niebogo sieroto! Co ja biedny chudzina w Zgorzelicach pocznę, jak mi cię zabiorą — co ja pocznę!...
 — A trza ją będzie niezadługo dać! — zawołał Zbyszko.
 Zych zaś w mgnienia oka z rozczulenia przeszedł do śmiechu:
 — Chy, chy! A dziewce piętnaście roków.
 — Tatusiu, bo sobie pójdę! — rzekła Jagienka.
 — Nie chodź! dobrze z tobą.
 Poczem jął mrugać tajemniczo na Zbyszka.
 — Zajeżdża ich dwóch: jeden młody Wilk, syn starego Wilka z Brzozowej, a drugi Cztan (Cztan skrócone imię Przecław) z Rogowa. Żeby cię tu zastali, zarazby wzięli na cię zgrzytać, jako i na się zgrzytają.
 — O wa! — rzekł Zbyszko.
 Poczem zwrócił się do Jagienki i mówiąc jej: „ty“ z polecenia Zycha, zapytał:
 — A ty którego wolisz?
 — Żadnego.
 — Wilk, sierdzity pachołek — zauważył Zych.
 — Niech w inną stronę wyje!
 — A Cztan?
 Jagienka poczęła się śmiać.
 — Cztan — mówiła, zwracając się do Zby-