Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0250.jpeg

 Jakoż po niejakim czasie trafili na strugę. Jagienka, znająca dobrze moczydolskie lasy, odnalazła z łatwością bród, pokazało się jednak, że rzeczułka nieco wezbrała od deszczów, i że woda jest dość głęboka. Wówczas Zbyszko, nie pytając, chwycił dziewczynę na ręce.
 — Przeszłabym i tak — rzekła Jagienka.
 — Trzymaj się szyi! — odpowiedział Zbyszko.
 I szedł zwolna przez rozlaną wodę, próbując za każdym krokiem nogą, czy nie trafi na głębinę, dziewczyna zaś przytulała się wedle rozkazu do niego, wreszcie, gdy już byli niedaleko drugiego brzegu, rzekła:
 — Zbyszku!
 — A no?
 — Nie pójdę ni za Cztana, ni za Wilka...
 On tymczasem doniósł ją, spuścił uważnie na szczerk i odpowiedział nieco wzburzony:
 — A niech ci ta Bóg da jak najlepszego! Nie będzie on miał krzywdy.
 Do Odstajanego jeziorka nie było już daleko. Jagienka idąc teraz na przedzie, odwracała się niekiedy i, kładąc palce na usta, nakazywała Zbyszkowi milczenie. Szli wśród kęp łozin i szarych wierzb po gruncie mokrym i nizkim. Od prawej strony dolatywały ich gwary ptasie, którym dziwił się Zbyszko, gdyż była to już pora odlotu.
 — Tam oparzelisko, — szepnęła Jagienka — gdzie kaczki zimują, ale i w jeziorku woda jeno z brzegu na wielkie mrozy zamarza. Obacz, jako dymi...