Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0269.jpeg

bo chociaż rozdzielała ich miłość do Jagienki, jednak żyć bez siebie nie mogli i tęsknili jeden do drugiego zawsze. Obecnie zaś mieli wspólnego wroga i czuli obaj, że jest to wróg okrutnie niebezpieczny.
 Po chwili zatem Cztan spytał:
 — Co robić? Chyba mu zapowiedź posłać do Bogdańca?
 Wilk, który był mądrzejszy, nie wiedział jednakże na razie, co robić. Na szczęście, przyszły mu w pomoc kołatki, które ozwały się znowu na znak, iż nabożeństwo się poczyna. Więc rzekł:
 — Co robić? Pójść na mszę a potem będzie, co Bóg da.
 Ucieszył się z tej rozumnej odpowiedzi Cztan z Rogowa.
 — Może ta Pan Jezus nas natchnie — rzekł.
 — I pobłogosławi — dodał Wilk.
 — Po sprawiedliwości.
 I poszli do kościoła, a wysłuchawszy pobożnie nabożeństwa, nabrali otuchy. Nie stracili głów nawet wówczas, gdy Jagienka po mszy w przedsionku znowu przyjęła wodę święconą z ręki Zbyszka. Na cmentarzu przy wrotach podjęli pod nogi Zycha, Jagienkę, a nawet i opata, choć ten był nieprzyjacielem starego Wilka z Brzozowej. Na Zbyszka patrzyli wprawdzie z podełba, ale żaden nie warknął, chociaż serca skowytały im w piersiach z bólu, z gniewu i zazdrości, gdyż nigdy Jagienka nie wydawała im się tak cudną i tak do królowej podobną. Dopiero gdy świetny