Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0280.jpeg

 Uradował się opat szczerością, z jaką mówił Maćko, uśmiechnął się i rzekł:
 — Dziewka ma prawo przebierać, bo i gładka, i wiano godne, i ród zacny! Co ta dla niej Cztan, albo Wilk, kiedy i wojewodziński syn nie byłby nadto. Ale niechbym tak ja, nie przymierzając, kogoś zeswatał — toby za niego poszła, bo mnie miłuje i wie, że jej źle nie poradzę.
 — Dobrze będzie temu, kogo zeswatacie, — rzekł Maćko.
 Lecz opat zwrócił się do Zbyszka:
 — A ty co?
 — Ano, ja tako myślę, jako i stryjko.
 Zacne oblicze opata rozjaśniło się jeszcze bardziej; uderzył Zbyszka dłonią, w łopatkę aż się rozległo w alkierzu, i zapytał:
 — Czemuś to przy kościele ni Cztana ni Wilka do Jagienki nie dopuścił? co?
 — By zaś nie myśleli, że się ich boję, i byście nie myśleli i wy.
 — Ale i święconą wodę jej podałeś.
 — A podałem.
 Opat uderzył go po raz drugi.
 — To... to ją bierz!
 — Bierz ją! — zawołał, jak echo, Maćko.
 Na to Zbyszko zagarnął pod siatkę włosy i odpowiedział spokojnie:
 — Jako-że ją mam brać, kiedym ja przed ołtarzem w Tyńcu Danusi Jurandównie ślubował?
 — Slubowałeś pawie czuby, to ich szukaj, a Jagienkę zaraz bierz.