Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0327.jpeg

ją oddać jednemu rycerzowi w Krakowie, który dziewce ślubował i którego ona miłuje.
 — Miłuje ci go? — zakrzyknął Zbyszko.
 Na to Jędrek spojrzał na niego bystro, uśmiechnął się i rzekł:
 — Wiecie! jakoś strasznie się o tę dziewuchę przepytujecie.
 — Przepytuję o znajomych, ku którym jadę.
 Mało Zbyszkowi widać było twarzy z pod hełmu, ledwie oczy, nos i trochę policzków, ale za to nos i policzki tak były czerwone, że skory do drwin, a przechera Mazur, rzekł:
 — Pewnikiem od mrozu tak wam gęba pokraśniała, jako wielkanocne jaje!
 A młodzian zmieszał się jeszcze bardziej i Odpowiedział:
 — Pewnikiem...
 Ruszyli i jechali czas jakiś w milczeniu, tylko konie parskały, wyrzucając z nozdrzy słupy pary — i obcy rycerze poczęli między sobą szwargotać. Lecz po chwili Jędrek z Kropiwnicy zapytał:
 — Jakoże was to zowią, bom niedobrze dosłyszał?
 — Zbyszko z Bogdańca.
 — Moiście wy! A toć tamtemu, co to Jurandównie ślubował, podobnie było.
 — Zali myślicie, że się zaprę? — odpowiedział prędko i z dumą Zbyszko.
 — Bo i nie ma czego. Miły Boże, to wyście ów Zbyszko, któremu dziewucha nałęczką głowę